Deze week heb ik iets leuks gedaan: Ik ging naar de bioscoop. Een jaar geleden las ik al over de film mind my mind op een autismeblog, en ik was gelijk enthousiast. Nu draaide hij bij mij in de buurt, en mijn zus wilde wel met me mee.
De film duurt een half uur, en het concept lijkt een beetje op de beroemde film inside out. De hoofdpersoon maakt vanalles mee, en ondertussen laat de film ook zien wat de processen in het hoofd zijn. Bij inside outgaat het om de emoties van een tiener, in mind my mind is de hoofdpersoon een autist, en krijgen we een inkijkje in zijn sociale scripts en informatieverwerking.
Chris, de hoofdpersoon is verzot op modelvliegtuigjes. Hij maakt en schildert ze, en kan er uren over praten. Dat dat laatste niet sociaal gewenst is weet hij ook wel, en het controlecentrum in zijn hoofd geeft regelmatig door: NIET over vliegtuigjes praten. Maar bijna alles doet hem aan zijn passie denken, en het lukt Chris niet altijd om zijn mond te houden.
In de film is Chris verliefd op Gwen, en verlaat hij zijn comfortzone om met haar in contact te komen. Daarvoor moet zijn brein op zoek in de bibliotheek aan informatie naar de sociale scripts. Want wat doe je op een feestje? Stap 1: hoi zeggen. Stap 2: iets over jezelf vertellen. Voor mij is dit erg herkenbaar. In mijn agenda van 2019 had ik een lijstje met vragen die ik aan een ander kan stellen als ik die in een informele setting ontmoet. Ik ben nog steeds van plan dat lijstje over te schrijven en ook in mijn agenda van dit jaar te zetten. Chris heeft ook een script voor flirten, en daar was ik bijna jaloers op, tot ik zag wat er in staat. Het is in een sociale setting bijna onmogelijk om je aan zo’n script te houden, omdat er zoveel prikkels op je af komen, en ook dat maakt de film goed duidelijk.
Sowieso is de film erg overprikkelend. De beelden volgen elkaar snel op, en er is veel geluid. Ik deed zelfs op een gegeven moment mijn handen voor mijn oren. Maar een film over autisme hóórt ook wel overprikkelend te zijn, want je probeert aan de kijker duidelijk te maken hoe de prikkels in een autistisch hoofd binnenkomen. En gelukkig was het een korte film. Anderhalf uur van deze prikkelstroom zou ik niet aangekunt hebben, maar een half uur was nog wel te overleven.
Ik vond het een goede film. Het verhaal was om van te genieten, en een film als deze maakt autisme weer een stuk begrijpelijker voor de kijkers. Ik ben blij dat ik geweest ben, en ik raad jou aan om ook te gaan. Hij draait deze en volgende maand nog door het hele land.
Welkom op het Spectrum 